به نام خط مشی گذار هستی سعیده جعفری راد
نوشته های مرتبط
به نظر می رسد که بهتر است از خودمان سوال کنیم چه کسانی باید در گرداندن مملکت، به رؤسای قوا، کمک رسانی کنند؟
آیا باید از افرادی باشند که دغدغه پیشرفت کشور و حفظ عزت ملت را در سر می پرورانند و یا کسانی که به فکر علایق شخصی و منافع نفسانی خویش هستند؟
این سوالات، مسئولیت سنگین قوای اجرائیه و مقننه را نشان می دهد. بهتر نیست شرایط و ضوابط گزینش افرادی که در چنین مسندهائی می نشینند عمیق تر و جدی تر صورت گیرد، شرایطی محکم و سنگین که کمترین ضربه را به کشورداری مقامات وارد آورد!!!
مسئولین ما بایستی تمام تمرکزشان روی کار و پیش رفت امورات کشوری بگذارند و درصدی را هم، نظارت بر امور وزرا و نمایندگان، نه اینکه مراقب لحظه به لحظه آنان باشند! مگر دبیرستان است!!!
این طور که پیش می رود تمرکزی برای انجام وظایف باقی نمی ماند یا بهتر است بگوئیم وقت هدر رفته ی بسیاری خواهیم داشت که می توانیم از آن لحظات ، بهترین عملکردها را بدست آوریم.
کار مشکلی است ولی نشدنی نیست. پرکاری دولت و خانه ی ملت را می طلبد که قانون محکمی جهت اجرا و نظارت بر گزینش و جذب قرار داده و بر آن پافشاری نمایند تا در این مواقع حساس کاری، نیروی ماهر، لایق و معتقد به خدمت استوارتری در اختیار داشته باشند و با دست باز به انتخاب بپردازند.
نقاط قوت و ضعف بسیار است، اما می توان افرادی که از کمترین نقاط ضعف برخوردارند را به کار گرفت و ضعف باقیمانده را نیز با تلاش و آموزش، بهسازی نمود. کلاس ضمن خدمت، برای قشر خاص نیست، دولتی ها و کشوری ها آموزش سنگین تر و حرفه ای تری را لازم دارند که باید برایشان بصورت مستمر، برقرار باشد والا در مسند های مهم و اساسی پیشرفت لازم و چشمگیری را نخواهیم داشت.
آموزش کشورداری، حفظ نظام و تعلیم و تربیت اسلامی به سران قوا و مسئولین رده های مملکتی لازم و ضروری است که بایستی بصورت مستمر و پیاپی توسط مقام عظمای ولایت، که از علم بالا و بی نظیر دینی و سیاسی برخوردارند در حین خدمت تعلیم داده شود و از وجود گران بهایشان بهره لازم را ببرند که این مهم، هم تعامل و توافق را زیاد می کند و هم از نفاق و دو روئی و دو گانگی جلوگیری به عمل می آورد. از فیض وجود عالمی چون امام امت باید بهره جست تا به وفاق و همدلی رسید و از برکت آن کشورداری نمود.
موردی که قابل توجه است این که ظاهرا ما هر چه رده تحصیلی و مقامی بالاتری می یابیم، کمتر به تحصیل علم توجه می کنیم انگار خیالمان از جایگاهمان راحت می شود و با فراغ بال به اعمال سلیقه شخصی می پردازیم در حالی که مقام اداری و کشوری یک امانت است که مردم به ما سپرده اند تا بهتر خدمت ببینند نه اینکه صاحب مقام شده و بر آن سوار شویم و هر طور که می خواهیم برانیم بلکه با توجه به قوانین و کمبودهای کشور، باید مسیر را انتخاب کرده و با مشورت اماممان به راه بیفتیم. از بحث و درس و طلبگی علم فاصله گرفتن و به کار صرف توجه کردن ، کاری عبث است و در جای خود در جا خواهیم زد.
خداوند ما را با وظایفمان بیشتر آشنا گرداند. آمین .
